dagen etter eg hadde lege nede for telling i nesten ei veke paa grunn av feber og medfoelgande nervoersitet for ein spennande tropesjukdom tok eg med meg surfebrettet paa stranda. Foer eg entra boelgene rakk eg saavidt aa moete att ein kjenning og uttale at eg endelig hadde aerklaert meg sjoelv frisk. Eg hadde ikkje ein gang padla meg ut til djupt vatn foer eg fekk ein finne i foten paa foerste boelga.

det vart oppstuss, saar som maatte i press, pass som ikkje var teke med paa stranda, det begynte aa regne, det blei gitt gode raad som gjekk fra aa unngaa doktorar som kunne minne om slaktarar naar dei sydde paa tynne bein, til anbefaling av innsmurning av kufett naar saaret hadde begynt aa gro.

vi fekk koyre ambulanse paa sjukehuset, og stemningen vart saa god at vi tilogmed lo litt. dette var jo ikkje alvorlig nok til aa bruke oksygen-tilfoersel eingang. eg kunne ta det med ro.

etter at Danny med brylkrem og gullkjede hadde vaska saaret med eit slikt handlag at therese var forskrekka over min smertegrense (rett nok etter ein liten dose lokalt tryllepulver), kom ein doktor og sydde meg pent sammen. seks sting utenpaa, uvisst kor mange inni.


og no har eg sett tv i snart to doegn og begynt paa boekene til therese fordi eg har lest ut mine eigne. alt vel med pasienten, eg har eit midlertidig litt snodig gangelag og kjedar meg utover min eigen fatteevne men helsa er upaaklagelig.